İki kişilik yatağın ucunda yatmak

Ben yapıyorum bunu. Hem de ısrarla. Yayılmadan, yanımda biri varmış da ezmekten korkuyormuşum gibi filan. Nedendir bilmiyorum, kocamaaaan iki kişilik bir yatakta yatmaktan korkar oldum. Çünkü aslında yataktan düşmekten korkuyorum. E tabi o kadar kocaman alan olunca insan biraz deli yatıyor. (O yüzden iki kişilik yatakta tek kişi yatmaya alışmış kimseyle uyumam. Dövülmekten beter oluyor insan çünkü.)

Dün gece, mevzubahis iki kişilik yatakta tek başıma yatarken (korka korka) yatarken kolum aşağı düşmüş. Sabaha karşı gözlerimi açmadan uyandığımda (bkz. yatak keyfi) öbür tarafa dönmek istedim, dönemedim. Tekrar denedim, dönemedim. Hayırdır dedim, gözümü açtım. Sağ kolum aşağıdaydı. Evet, benden ayrılmış bir yığındı sanki. Gözlerimi yeniden kapadım. Sol elimle aşağıdaki elimi kaldırdım, yatağa koydum. Sonra, sol elimle tekrar sağ kolumu yukarı, elli santim kadar yükseğe kaldırdım. Bir süre bekledim. Kan dolaşımım normale dönene kadar "ya kangren olduysam? (ne alaka kangren) ya kolum çalışmazsa?, sol elimle yazamam ki ben, ne yapacağım?, okula da gidemem böyle!" sancıları çektim.

Bu yazıyı iki elimle yazıyorum. Kolum normal çalışıyor, şükürler olsun. O değil de insan uyku sersemiyken çok daha fena korkuyormuş böyle şeylerden. Allah düşmanımın başına bile bu korkudan vermesin.

İtiraf edeyim.

şimdi fark ettim, şu "itiraf edeyim" kalıbını çok seven bir insanım. hayatımın hiç de itiraflarla dolu olmadığını da düşündüğüm zaman, komik geliyor. galiba itiraf ettiğim şeyleri neden itiraf ettiğimi bilmiyorum. ya da fazla kapalı kutu muyum nedir, itiraf olmayacak şeyleri bile itiraf zannediyorum.

galiba ketum biriyim. aaa. itiraf edeyim.

ne çok "itiraf" geçti. hayatımda ilk defa böyle bir cümle kuruyorum. (bunu da itiraf edeyim mi?)

üzgünüm, espri yapamadığımı daha önceki postta belirtmiştim. =)