Dün gece, mevzubahis iki kişilik yatakta tek başıma yatarken (korka korka) yatarken kolum aşağı düşmüş. Sabaha karşı gözlerimi açmadan uyandığımda (bkz. yatak keyfi) öbür tarafa dönmek istedim, dönemedim. Tekrar denedim, dönemedim. Hayırdır dedim, gözümü açtım. Sağ kolum aşağıdaydı. Evet, benden ayrılmış bir yığındı sanki. Gözlerimi yeniden kapadım. Sol elimle aşağıdaki elimi kaldırdım, yatağa koydum. Sonra, sol elimle tekrar sağ kolumu yukarı, elli santim kadar yükseğe kaldırdım. Bir süre bekledim. Kan dolaşımım normale dönene kadar "ya kangren olduysam? (ne alaka kangren) ya kolum çalışmazsa?, sol elimle yazamam ki ben, ne yapacağım?, okula da gidemem böyle!" sancıları çektim.
Bu yazıyı iki elimle yazıyorum. Kolum normal çalışıyor, şükürler olsun. O değil de insan uyku sersemiyken çok daha fena korkuyormuş böyle şeylerden. Allah düşmanımın başına bile bu korkudan vermesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder