Çocuk

Eve geldim, uyudum. Sonrasında gelen insanlar - teyzem ve küçük kızı, annemin burada olması dolayısıyla bize geldiler - kafamı ütüledi. Hala ütülüyorlar. Nefret ediyorum sesten. Çocuk sesinden tiksindiğim kadar - sürekli mızmızlananlarından söz ediyorum - hiçbir şeyden tiksinmiyorum. Tahammülüm yok. Çocuk yapmama sebebi olabilir benim için, çok ciddiyim. Bir kızım olursa elimden geldiğince sakin ve ılımlı bir çocuk olarak yetiştireceğim. Kaprissiz, yalın, yüksek sesle konuşmayan filan bir şey olacak. Oğlum olursa ne yaparım bilmiyorum. Erkek çocuklara karşı bir zaafım var, eşitlik ilkelerimi bozabilirim. Bu da böyle bir yazı oldu.