"Korkma"

-Korkmasana.

-Korkuyorum ama.

-Korkmanı gerektirecek bir şey yok. Bu şehirde yanlız değilsin.

-Bu dünyada yalnızım ama?

-Değilsin.

-Öyle mi? Kimim var peki?

-Ben varım!

-Sen yoksun. Hem var hem yok olamazsın.

-Yalnız olmanı engelleyebilirim.

-Korkumu engelleyemiyorsun. Yalnızlıktan korkmuyorum ki ben.

-Korkma, hiçbir şeyden asla korkma. Ben yanındayım.

-Sen yoksun.

-Sen varsın ama.

-Ben olmak istemiyorum. Korkuyorum, bırak gideyim.

-Hayır, gidemezsin. Gitme lütfen. Gitmek zorunda değilsin. Korkmak zorunda değilsin.

-Anne...

-Ne dedin?

-Annemi özledim. Olsa yanımda, sarılsam sıkıca. O kokusu var ya hani anne kokusu, sen de iyi bilirsin.

-Bilirim, ama gitme sen. Anneni de isteme. Elde edemeyeceğin şeyleri istemeyi bırak artık. Kendine hep daha fazlası için söz veriyorsun. Halbuki sadece tek bir şey için söz versen: Hayatta kalmak için. Daha kolay olmaz mı her şey?

-Korkuyorum. Senden de korkuyorum. Bunun böyle olmaması gerekir.

-Ama öyle yapan sensin.

-Takip edemiyorum artık konuşmayı.

-Biliyorum, uykun geldi. Yorgunsun ve saçmalıyorsun.

-Korkuyorum aynı zamanda.

-Biliyorum. Yat artık, bırak her şeyi geride. Uyandığında o kadar güzel olacak ki her şey.

-Sen kalacak mısın?

-Hayır. Ben bir kereliğine geldim.

-Biliyorum. Ben uyanınca sen yok olmuş olacaksın değil mi?

-Evet. Hadi bırak artık yazmayı. Aklına geleni yazdığın bu kağıdı uyandığında bulursan kahrolursun.

-Biliyorum. Korkarım da aynı zamanda.

-Evet, uyu artık hadi. Yalnız değilsin.