Soru

Bazen kendini ifade edemezsin. Ne söyleysen yavan kalır, yalan olur, eksiktir falan filan. Bana sık sık olurdu eskiden. Canımı sıkardı bu durum, canımın sıkılması da donuk bir yüz ifadesiyle gezmeme neden olurdu. Şimdilerde çok iyi bir arkadaşım olan biri bana ne dedi geçenlerde, biliyor musun ? "Ben seni hep görüyordum geçen sene, solgun, ifadesiz, hatta bazen asık bir yüzle... Hep merak etmişimdir neden öyleydin." Eh, bilseydim de kimseye söylemezdim ama bu noktada dürüst olup "Bir fikrimin olmadığını" dememde bir sakınca yok sanıyorum. Şu günlerde de bir "kendini anlatamama, sonucunda da insanlardan uzaklaşma" durumu yaşıyorum. Bunu birisine anlatmaya çalıştım, dedim ki "İstiyorum ki insanlar benim yanımda eğlensin, mutlu olsunlar. Bu yüzden eğer mutsuzsam, karamsarsam yanımda kimsenin olmamasını tercih ediyorum ki benim kötü doğamdan etkilenmesinler." - Evet neyse, konuşan senin ağzındı. Demek ki benimki de aynı şeyleri söylüyormuş, bak. - Her neyse, diyeceğime geleyim: Bu cümleyi kurmam, karşımdaki insanı benden soğuttu. O an hissettim. "Bu kız, cık cık" oldu. Biliyorum, ben fark ederim. Sezgilerim güçlü benim. Barizdi, o kişi benden uzaklaşmıştı.

İşin kötü tarafı buna hiç üzülmemiş olmamdı. Bu beni kötü bir insan yapar mı ?